Srpski istoričar i jedan od ideologa velikosrpskog projekta “srpski svet” Aleksandar Raković ocijenio je da nakon promjene vlasti u Crnoj Gori – budućnost odnosa Crne Gore i Srbije leži u ujedinjenju Beograda, Podgorice i Banjaluke u jednu saveznu državu.
Raković: “Nadam se da će Crna Gora s promjenom vlasti napraviti čvrstu sponu s tipom državnosti kakvu je imala Kraljevina Crna Gora” (Foto: Ilustracija)
Skandalozan stav, koji bi, kako piše Pobjeda, značio prekrajanje granica dvije suverene države Crne Gore i Bosne i Hercegovine i kršenja Ustava i Dejtonskog sporazuma, Raković je iznio u intervjuu za Novosti, a koji je prenio i portal In4s u okviru serijala “Srpski svet“.
“Ostajem pri tome da je najbolji okvir savezna država koju bi činile Srbija, Crna Gora i Srpska. Dakle, ujedinjenje”, rekao je Raković.
Objašnjavajući svoju ideju, rekao je da su Srbija i Crna Gora istorijske države srpskog naroda jer je, kako navodi, riječ, u oba slučaja, o srpskoj državnosti.
“Nadam se da će Crna Gora s promjenom vlasti napraviti čvrstu sponu s tipom državnosti kakvu je imala Kraljevina Crna Gora. Takozvane nacionalno motivisane nesuglasice počinju sa uplivom Maspoka u Savez komunista Crne Gore, a zatim na istom tragu pojavom Liberalnog saveza čiju je ideologiju 1997. preuzela Demokratska partija socijalista. Vrijeme vlasti Đukanovićevog režima treba proglasiti domaćom izdajom. To su decenije režimske represije nad jedinom istorijskom nacijom Crne Gore, s ciljem da Srbi budu satrti prema scenariju koji bi bio nalik hrvatskom”, rekao je Raković.
Srbija i Crna Gora su, kako navodi, bile najudaljenije u naše vrijeme – tokom vlasti segregacionističkog režima Mila Đukanovića (1997–2020).
“Međutim, posebno je važno podvući da Đukanovićeva Crna Gora nema nikakve veze sa Crnom Gorom Petrovića. Ova Đukanovićeva državica bila je antidržava Kraljevini Crnoj Gori, a isto tako i antidržava Republici Srbiji. Đukanovićev režim je nastao na tragu „Nezavisne države Crne Gore“ koju su 1941. proglasili italijanski fašisti i crnogorski separatisti bliski Pavelićevom režimu Nezavisne države Hrvatske. To se proželo s frankovačkim putokazima koji su preko Kominterne ušli u Komunističku partiju Jugoslavije, a čak i ekstremnije u vrijeme Maspoka ušle u dio Saveza komunista Crne Gore. Upravo su se ta dva tipa totalitarizma spojila u Đukanovićevoj ličnosti. Srećom, na izborima 30. avgusta 2020. stvoren je novi okvir za obnovu bratskih odnosa Srbije i Crne Gore”, poručio je on.
Raković je rekao da se na Cetinju polako okončava isti proces hrvatizacije kakvi su bili oni već sprovedeni u zapadnoj Hercegovini, Dalmatinskoj zagori, Lici i drugdje.
“Prema tim pristalicama hrvatizacije u Crnoj Gori treba otud zauzeti isti stav kao i prema ostalim dinarskim Hrvatima koji su proistekli iz srpskog etničkog tkiva. Uz Demokratsku partiju socijalista i njene pristalice ostali su na kraju samo Marko Perković Tompson, Domovinski pokret Miroslava Škore, Hrvatska stranka prava (HSP) i Hrvatske oružane snage (HOS). General HOS-a Ante Prkačin je u hrvatskom Saboru održao zaupokojenu konferenciju za štampu poslije poraza Đukanovićeve stranke na izborima u Crnoj Gori. Dakle, ostacima Đukanovićevog režima potrebna je i denacifikacija i dezustašizacija”, zaključio je Raković.
